Zapalenie cewki moczowej

W dużej mierze przypadłość ta częściej dotyka kobiet niż mężczyzn i jest to uwarunkowane wieloma czynnikami. Jednym z nich jest budowa anatomiczna układu moczowego – cewka moczowa, będąca końcowym odcinkiem dróg moczowych, jest elastycznym przewodem, którym mocz odpływa z pęcherza moczowego na zewnątrz. Jest krótka u kobiety, natomiast znacznie dłuższa u mężczyzny. Zewnętrzne ujście cewki moczowej u kobiety znajduje się do przodu od pochwy, a u mężczyzny na szczycie członka, co za tym idzie drobnoustroje szybciej kolonizują się u kobiet i w szybszym tempie dostają się prosto do pęcherza moczowego a następnie do nerek.

Warto zaznaczyć, że u kobiet ważną rolę odgrywają również w tek kwestii hormony, a konkretnie estrogeny. Estrogeny odgrywają kluczową rolę w zdrowiu układu moczowego kobiet, wpływając na prawidłowe funkcjonowanie zarówno pęcherza moczowego, jak i cewki moczowej. Ich obecność jest istotna nie tylko dla struktury tych narządów, ale również dla ich funkcji neurologicznych. Receptory estrogenowe zlokalizowane w ośrodkowym układzie nerwowym, a także w samych narządach układu moczowego, wskazują na złożoną interakcję między hormonami a kontrolą oddawania moczu.

Różnice w objawach związanych z bolesnością mikcji w różnych fazach cyklu menstruacyjnego lub w czasie ciąży są spowodowane wahaniami poziomu estrogenów. W trakcie tych okresów hormonalnych zmiany wpływają na wrażliwość oraz funkcjonowanie dolnego odcinka układu moczowego. Natomiast w okresie menopauzy, gdy poziom estrogenów ulega znacznemu obniżeniu, wiele kobiet doświadcza problemów takich jak nietrzymanie moczu czy zwiększona podatność na infekcje układu moczowego.

Brak estrogenów wpływa negatywnie na napięcie mięśniowe cewki moczowej, co prowadzi do osłabienia ciśnienia zamykającego, a tym samym do trudności w kontrolowaniu oddawania moczu. Dlatego terapia hormonalna lub inne interwencje medyczne mogą być rekomendowane dla kobiet borykających się z tymi problemami, aby poprawić jakość życia i funkcjonowanie układu moczowego. Zaburzenia hormonalne zwiększają ryzyko zachorowania na zapalenie cewki moczowej, stąd też osoby mające świadomość zachodzących w ich organizmie zmian z tego zakresu, powinny wykazać szczególną uważność na niepokojące objawy.

Zapalenie cewki moczowej, może przebiegać zarówno bez objawowo jak i z wieloma dolegliwościami. Objawy zakażenia mogą pojawić się po kilku dniach (2-4) przy zakażeniu rzeżączkowym, bądź do 2 tygodni przy zakażeniu nie rzeżączkowym.

Objawy te możemy podzielić ze względu na płeć.

U kobiet w głównej mierze będą to:

• wyciek z cewki moczowej – zwykle białawy, ropny, a czasem podbarwiony krwią,
• upławy (pojawienie się lub zwiększenie wydzieliny pochwowej),
• bóle podbrzusza,
• międzymiesiączkowe krwawienia z pochwy,
• istotne nasilenie krwawień miesiączkowych,
• pieczenie podczas oddawania moczu,
• świąd i podrażnienie okolic ujścia cewki moczowej,
• uczucie parcia na pęcherz,
• ból w trakcie mikcji (zwłaszcza podczas porannego oddawania moczu).

U mężczyzn będziemy obserwować:

• poczucie ciężkości jąder,
• bolesność jąder,
• wyciek z cewki moczowej treści śluzowo-ropnej lub ropnej. Wydzielina może mieć różny kolor: białawy, żółtawy, zielonawy lub brązowawy,
• ból, pieczenie lub szczypanie odczuwane w cewce moczowej, zwłaszcza na końcu cewki
  przy jej ujściu na szczycie członka, podczas oddawania moczu.

W niektórych przypadkach nieleczonego zapalenia cewki moczowej może dojść również do:

• zakażenia układu moczowego,
• zapalenia gruczołu krokowego,
• zapalenia najądrzy.

Warto wiedzieć, że nawet bez leczenia objawy zapalenia cewki moczowej mogą ustąpić. Niestety nie jest to równoznawcze z tym, że wszystko wróciło do normy. W wielu przypadkach taka osoba jest dalej zakażona i może przenosić zakażenie na swoich partnerów seksualnych.

Leczenie

Zapalenie cewki moczowej rozpoanaje się głównie między innymi przy pomocy wywiadu z pacjentem, obserwacji objawów klinicznych oraz wyników badań. Leczenie należy rozpocząć natychmiast po potwietdzeniu rozponania. Antybiotykoerapia jest w tym przypadku wskazana.

Należy podkreślić, iż konieczne jest postępowanie diagnostyczne i leczenie również u partnerów seksualnych. Pozwala to nie tylko na wyleczenie jednostki, lecz także zahamowanie rozprzestrzeniania się. Dodatkowo należy też w trakcie terapii zachować wstrzemięźliwość płciową – zwykle na okres minimum 7 dni, nawet jeżeli leczenie trwa krócej.